در حال حاضر، تکنولوژی اصلی برای مطالعه اتصالات مدار‌های عصبی، فیزیولوژی و آسیب‌شناسی در محیط بدن و یا محیط مصنوعی، استفاده از آرایش‌های ریز الکترود‌های یکپارچه شده بر روی یک بستر، می‌باشد. با وجود‌این که‌این روش امکان ثبت پتانسیل‌های میدانی میان سلولی‌ایجاد شده توسط پتانسیل‌های عمل را به صورت همزمان، غیر تهاجمی و بلند مدت فراهم می‌کند،‌این تکنولوژی نسبت به پتانسیل‌های سیناپسی‌ایجاد شده توسط سلول‌های منفرد ضعیف است. در طرف دیگر، ثبت‌های میان سلولی از مجموعه‌های کامل الکترو فیزیولوژی ( پتانسیل‌های سیناپسی زیر سرحد، نوسان‌های غشا و پتانسیل‌های عمل) در حال حاضر تنها با استفاده از ریز الکترود‌های اتصالی و تیز اجرا می‌شود. اما‌این روش‌ها محدود به چند سلول در یک زمان بوده و می‌توان به صورت کوتاه مدت از آن استفاده کرد. اخیرا تعدادی از آزمایشگاه‌ها فواید آرایه‌های ریز الکترودی خارج سلولی و ریز الکترود‌های میان سلولی را با هم ترکیب کرده اند.‌این مرور به بررسی روش‌های جدید می‌پردازد و نقاط ضعف و قوت آن‌ها را از نظر کاربران نهایی به هدف کمک به پیشرفت در مهندسیِ پزشکی در زمینه بررسی مدار‌های مغزی، تعیین می‌کند.